Bir kaç gün önce ağaçların yaprak törenine davetliydim. Sinan beni camın önünde locaya, benim için ayrılan yere oturttu.
Beyaz kavak, Çınar, Manolya, Leylak, karşıda Mavi Çam, Bodur Dut, Elma, yan tarafta Söğüt, arkada Akasya ağaçları. Sağ tarafta sınır oluşturan Bodur Çamların üzerinde 30-40 kadar serçe yerlerini almış gürültülü bir şekilde son kez yapacaklarını gözden geçiriyorlar. Sincaplar kuş yemliğinin altında beklerken bir taraftanda bir şeyler atıştırıyorlar. Dört tane kumru sağa sola volta atıyorlar.
Biz kumruların, Sinan’ın dedesi ile ninesinin olduğunu düşünüyoruz. Ninesi Sinan’a, öldükten sonra dedesiyle beraber güvercin olup onu ziyaret edeceklerini söylermiş. Biz nereye gitsek onlar da geliyorlar.
Kırmızı Kardinal, Küpe Gülünün üstünde yerini aldı. Hava çok güzel, gök yüzü açık ve mavi, güneş pırıl pırıl. Az miktardaki kar beyazı Bulutlar yürüyüş sırasında Güneşi selamlarken, önü kapattıklarını fark edip, hemen kenara çekiliyorlar.
Tören, Ağaçkakanın Çınar üzerindeki solo programı ile başladı. Ardından hemen Serçeler Mavi Çam’a doğru alçak bir uçuş yaptılar. Daha önceden yere atılmış olan renkli Yapraklar, kuşları alkışladılar. Kardinal, Küpe Gülünün üzerinde bir döndü; iki üç tane çiçek savrularak yere düştü. Büyük Çınar hafifçe sallandı, Güneşte parlayan renkli Yapraklar süzülerek aşağı indiler. Gene önceden çatılara serilmiş yüzlerce Yaprak, rüzgarla havalanıp akrobatik hareketlerle yere süzüldüler. Çok güzeldi. Kuşların uçuş gösterileri ile tören sona erdi.
Sinan yemliği ağzına kadar doldurdu. Bu da kuşların ödülü oldu.
Daha güzel anlatılamazdı canım halam 🙂 hayalgücüne imrenmemek elde değil.