Kimse beni annem kadar sevemez: Hergün benim için gözyaşı döküyor, eğer birgün beni görmezse çok üzülüyor. Kimse beni Zerrin kadar sevemez: Hayatını ikiye böldü, biraz orda, biraz burda herkese yetmeye çalışıyor. Kimse beni Sinan kadar sevemez: Hayatını büsbütün bana adadı. Her an benimle birlikte; parmaklarının arasından kum gibi dökülen sevdiğini tutmaya çabalıyor. Kimse beni yaradandan daha cok sevemez: O, beni her an görüyor…
Beni böyle görmeye dayanamadığını söyleyenler haklılar. Böyle bir durumda yardımcı olabilmek için öncellikle kişinin kendiyle barışık olması lazım. Kalbinde sevgi olması lazım. Ailesiyle, çocuklarıyla bir bütün olabilmeli, korkularından arınabilmeli… Bütün bunlar da adamda mangal gibi yürek ister; herkesin yapabileceği bir şey değil tabii!
Sizler, daha çocuklarınızla konuşmuyorsunuz. Bu zavallı halinizle bana nasıl moral olacaksınız?
Kargaya pisliğin ilaç demişler, gidip denize pislemiş!
Seni seven bir arkadasin olarak sana care bulamak ve care olamamak inanki canim cok acitiyor,keske birseyler yapabilseydim arkadasim icin……
Zehra’cım merhaba canım,öncelikle hersey o güzel gönlünce olsun diyorum,Zerin’in sana ulastıgında yasadıgın sevinci gözümde canlandırabiliyorum ,insanın sevdikleri ile birarada olmasının mutlulugu tartısılmaz…moral vermek konusuna gelince bana göre cok zor birsey (annesi vefat eden bir yakınıma teselli vermek istemistim bana dönüp benim annem ölmüs ne söylesen bos demisti)çünkü benim annem hayattaydı ve benim onu anlamam imkansızdı…