Artık bıkıp usanmıştım bu bakıcılarımın beceriksizliğinden. Bütün ümitlerimi kaybettim. Hiç birsey değismiyecekti bu gidişle. Öyle görünüyorduki, bana bakabilecek sevkatli bir bakıcı bulamıyacaktık. Artık nefret etmeye başlamıştım, Canımı acıtıyorlar, ve beni hiç düşünmeden işlerini yapmaya çaışıyorlardı bir coğu. Hemen hepsi beceriksiz ve dikkatsiz olduklarından sonunda eziyeti ceken ben oluyordum. Duş almak bir kabus haline gelmişti, öyleki bir gün önceden acaba yarın kim gelecek diye strese giriyordum.
Her neyse, bir gün cok ağladım, ve Allah’a bana iyi kalpli bir insan göndermesi için yalvardım. Bu sefer güzel Allahım beni duymuştu! Bir sabah Rochelle çıkageldi. Güzel bir kızcağız, simsiyah saçları, ve saçlarından daha koyu gözleri, cıvıl cıvıl sesi, iyi huyu, sevkatli, akıllı ve dostca Rochelle. Benim yalnızlığımı paylaşıp, beni anlamaya çalısan ve bana yardım elini uzatan Rochelle. Çok sabıra ihiyacı vardı bana bakmak için ama vardıda zaten, aynı altından bir kalbi olduğu gibi. Sinan ve ben onu çok seviyoruz ve artık oda bizim ailemizin bir parçası oldu bizim kardeşimiz gibi.
Allahım sana binlerce şükür.