Ne Öğrendim 1

Kendi cehennemin sırat köprüsünde yürümeyi öğreniyorum. Kıldan ince, kılıçtan keskin olan bu yolda ayaklarım paramparça olsa da, karşıya ulaşmaya çalışıyorum. Herkes, hayatında buna benzer sınavlardan geçmiyor mu? Herkesin yaşadığı sıkıntılarında kendinin sırat köprüsünün olmadığını söyleyebilir misiniz? Her karanlık, içinde bir aydınlık barındırır; gecenin içinden gündüzün doğması ya da hamile bir kadının doğurması gibi. Karanlıklardan korkmak yerine, onlardan öğrenmemiz gerekeni öğrenip, olgunlaşma dönemini geçirmeyi bilmek lazım.

Cennetin yolu cehennemden geçer. Cennet de, cehennem de aslında bu dünyada değil midir? Ölüm dediğimiz şey, insanın ana vatanına dönüşüdür. Ölüm dediğimiz, bedenimizde hapis olan ruhumuzun özgürlüğüdür belki de. Büyük İskender’in de öldüğü zaman, bir elinin tabutun dışında kalmasını istemesi, onun bile bu dünyadan giderken hiçbir şey götüremediğinin ve elinin boş gideceğinin bir örneğidir. O zaman, bu kadar yüksek egolar niye? Onsekizbin alem dediğimiz şeyin hepsi insanın yapısında bulunan arınma basamaklarıdır bence. Bu basamaklardan arındıkça üste terfi ediyoruz.

Bu temizliğin nasıl yapılacağını öğrendim:

• Herkesi ve herşeyi sevmek
• Herkesi ve herşeyi affedebilmek
• Egolarını törpülemek ve onları en aşağıya çekebilmek
• Kainatın bir parçası olarak onu koruyabilmek
• Bakıp gördüğün her şeyi, Allahın aynasından yansıyanın, onun birer sıfatı olduğunu anlayabilmek
• Güzellik ve çirkinliğin, hastalık ve sağlığın, zenginlik ve fakirliğin birer test olduğunu bilmek
•  Kalbini arındırmak, kendini bulmak ve buldukça Allahı anlamak ve onu anladıkça hayatı ve insanı anlamak ve o bilginin ışığında, eriyip yok olmak.

Yolumu buldum. İlerlemek için ilim ve anlama genişliği diliyorum Yüce Rabbimden.