İnsanın, hayatta vazgeçemeyeceği tek şey evladıdır; evladın da annesi ve babasıdır. Bir ayağımızın anda olduğu, her şeyin an mesafesinde olduğunu bilerek süresi belli olmayan, ama kısa olduğu bilinen zamanı hesapsızca harcıyoruz…
Gidenlere hayıflanıp yüreğimizi pişmanlıklarla doldurmaktansa, affetmeyi bilmek lazım. Aslında affetmek Allahın işi, bize düşen, kalbimizdeki kırgınlıklardan ders alıp, geri kalan çöplerden kurtulmak. Şeytan bile, insana yanlış yaptırdıktan sonra pişmanlık duygusu veriyor. Şimdi kızınız yada oğlunuz bir telefon etse, anne, baba sizi çok özledim, dese, aynı samimiyetle siz de onu bağrınıza basıp, uzanan o eli tutmanız gerekmez mi?
Dün, yaşandı bitti, yarının belirsizliğini kimse bilemez. Ama bugünü nasıl kullanacağımız bizim elimizde. Değerini bilmek lazım. Size yazmakta olduğum kitabımdan bir bölüm gönderiyorum. Doğru anlaşılmak ümidiyle, kıymetinizi bilin.
Her harfi göz nuruyla yazdım.
Zehra.