İsyanın Adı Ne? 1

Ben ne ilk gün, ne de bugüne kadar bir kere olsun kendime “niye ben?” diye aptal ve anlamsız soruyu sormadım. Önce sol kolum, sonra sağ kolum, ardından sol ve sağ bacağım işlevini yitirdi. Sonra konuşmam ve ardından yeme ve su içme durumları kayboldu. Kaslarım hızla erimeye başladı; yatakta dönemediğim için sağ omuzuma ve kalça kemiğime Sinan krem sürüp özel bantlar yapıştırıyor. Sırtımda hiç kas kalmadığı için bir yere yaslanınca omurlarım morarıyor. Ağzımdan akan salyaları durdurması için aldığım ilacın acılığı öldürüyor beni. Genede yeterli gelmiyor; yirmi dört saat her iki üç dakikada bir kağit pecete koyuyoruz. Dilim, dudaklarım, ağzımın kenarları yara oldu, geçmiyor. Yakında mideme beslenme tüpü takacaklar, belki hala ömrüm olursa, oksijen tüpü takarlar. Kapıda oturunca sağıma, soluma konan sineklerin beni ısırmalarını seyrediyorum. Çünkü elim kolum beton gibi hareketsiz. Bütün bunlara rağmen isyan etmiyorum. Ben Allah’a inanıyorum. Bütün canlıların hücrelerinde hastalığın ve sağlığın mevcut olduğuna, zamanı gelince yaradan tarafından aktif edildiklerine inanıyorum. Beni en çok üzen şey, Sinan’ın, Zerrin’in, özellikle de annemin ağlaması; onların gözyaşları benim yüregimden damlıyor. O zamanlarda ölmek için dualar ediyorum. Hemen ardından pişman olup özür diliyorum anneme tekrar evlat acısı vermesin diye. Evet, çok yoruldum, bana bakanları da  yordum, test içinde test olan yaşam dediğimiz bu oyundan sıtkım sıyrıldı, inkar etmiyorum; bu duygularımın yoğun olduğu zamanlarda ağlıyorum. Ağlama sebebim, mesajlarıma cevap gelmeyişi. İstediğim şey, bizim için hayırlı olan iki kapıdan birinin açılması. Bütün bu mevcudiyetlere rağmen, yaradanın verdiği ruh ve akıldan dolayı kendimi önemsiyorum.