Hümeyra ile Gönül kardeştiler. Hümeyra sekiz yaşinda, kardeşinden iki yaş büyüktü. Bu yüzden annesi evde iş yaparken kardeşine göz kulak ol diyerek Gönül’u ona birakirdi. Bahçenin ortasında kocaman bir kayısı ağacı vardi. O kadar büyüktü ki ne kadar cok yağmur yağarsa yağsin altı ıslanmazdı. Üc kapı ötede oturan komşuları Fatma hanım teyze’nin oğlu Aziz universiteye gidiyordu. Bazen vakit bulunca kızlara topraktan evler yapardı kayısı ağacının altına. Gönül ve Hümeyra küçük ağac dalları toplar, Aziz abileri onları balkon, merdiven ve ranza olarak yapmak için kullanırdı. Hümeyra derin bir nefes aldı, artık havalar soğumuş kiş gelmisti. Ağacın altında oynayamazlardı. Aslında uzun zamandır Hümeyra birşey yapmak istiyordu. Her yeni yılda babasindan yılbaşı ağacı isterdi ama malesef bir türlü alınmazdı. Oda kararını verdi; kendisi yapacakti!
Yeni yıla bir hafta kala daha önceden gözüne kestirdiği küçük çam ağacını Aziz abisi onun için kesti, küçük bir bidona su doldurup ağacı içine koydu, sonrada içeriye kızların odasına taşiımasına yardım etti. Hümeyra mutfağa gitti iki tane mandalina ve bir kaç tane cevizle geri geldi. Grafon kağıtlarından kalpler kesti kardeşinin boncuklu bilekliğini koparıp iplere geçirdi. Daha önceden kalan renkli doğum günü mumlarınıda cıkardı. Annesinden oğrendiği gibi portakal kabuğundan kuşlar yaptı. Ağacı güzelce süsledi.
Akşam yemekten sonra ağacı salona getirdi. “Anne, baba, bakın bir yılbaşı ağacı yaptım!” dedi. “Tepeye koyduğum kelebek bütün yılımızın onun gibi hafif, etrafındaki kuşlar kadar özgür olsun diye. Boncuklar bizimde senemizin renkli, kalpler sevgi dolu, ceviz ve mandalinalar bol ürün alalım anlamını tasiyor. Aralardaki mumlar hep aydınlık olalım namasına geliyor, dört mevsim canlı kalan çam ağacı sağlıklı olmanın temsilcisi” dedi. Babası o kadar şaşırdıki bir kaç dakika birşey söyleyemedi, sonra kızına sarılıp bundan sonra her yılbaşi ağaç alacağına söz verdi.